Persoonlijk verhaal Willem: Het gemis van mijn moeder
In de eerste drie blogs vertelde Willem het gevecht tegen kanker. Zijn moeder kreeg ik in 2012 te horen dat ze kanker had. Willem en zijn familie probeerden altijd positief en strijdbaar te blijven. In blog 1 die je hier kunt lezen, vertelt hij het verhaal over de 1e periode van het zijn moeders ziekte. In blog 2 kun je de periode van chemo en bestraling lezen. Deze is hier te lezen. Aan het einde van een hele heftige periode wordt zijn moeder genezen verklaard. Willem en zijn familie zijn euforisch en besluiten alles uit het leven te halen wat er in zit. Een wintersport reis volgt. Dit kun je hier lezen. Totdat ze al heel snel na de wintersportreis het verschrikkelijke nieuws te horen krijgen dat het overal is uitgezaaid. Zijn moeder is niet meer te redden. In deze blog: Het gemis van mijn moeder, kun je de periode na het verlies lezen. Voor Willem is de hele periode ondanks dat hij altijd positief en strijdbaar was heel traumatisch geweest. Daarnaast had hij zo’n onwijs goede band met z’n moeder. Hij moet het nu naar haar dood, zonder haar moet doen. Kun je dan de troost bij mensen vinden of voel je je heel alleen in het rouwproces? In deze ontroerende blog neemt Willem je mee in deze fase van zijn leven, waarin hij zijn moeder extreem mist.
Weinig emoties tijdens de uitvaart
Tijdens de week van het regelen van de uitvaart voelde ik heel weinig emotie. Ik voelde me zelfs schuldig, dat er een soort rust over mij heen kwam. Dat mijn moeder eindelijk verlost was van de pijn. Dat overheerste vooral op dat moment. Het verdriet is pas na de uitvaart gekomen. Tijdens de uitvaart heb ik een half uur gesproken over mijn jeugd en alles wat mijn moeder voor mij heeft gedaan. Ik heb geen moment gehuild of het moeilijk gehad. Tijdens de uitvaart voelde ik mij vooral heel krachtig.
Toen kwam de pijn
Eén week na de begrafenis kwamen de emoties los. Toen heb ik avonden gehad dat ik zo overstuur was. Dat ik niet meer kon stoppen met huilen. Dat alles er uitkwam. De eerste paar weken, had ik dit een aantal avonden. Deze avonden lag ik in de ligstoel, dronk alleen maar bier en jaagde er twee pakjes sigaretten er doorheen. Toen heb ik veel met mijn moeder gepraat. Ik voelde heel erg haar aanwezigheid. Dit was er niet altijd, maar er waren zeker momenten dat ik haar heel dichtbij mij voelde. Soms had ik ook het idee dat ze terugsprak. Dat ze liet merken dat ze er was, ik zag dan echt haar gezicht voor me. Dat is helaas wel minder geworden. Er waren niet echt specifieke plekken wanneer dat gebeurde.
Vrienden vinden het lastig om ermee om te gaan
Twee weken nadat mijn moeder was begraven ging ik naar vrienden toe. Ze zeiden dan: ‘Neem een biertje en wij gaan een leuke avond hebben’. Ik dacht: ‘Hallo, ik wil het graag even over mijn moeder hebben.’ Mensen weten niet hoe ze ermee om moeten gaan. Ik probeer het wel eens uit te leggen, het verliezen van je ouder gaat heel diep. Als mensen het niet hebben meegemaakt, kunnen ze daar geen voorstelling van maken. Ik heb het mensen weleens kwalijk genomen. Ik dacht dan: ‘waarom kan ik er met jou niet over praten?’ Diep van binnen voelde dat wel eens eenzaam. Ook al begrijp ik dat het voor de ander ook lastig is. Op veel momenten wist ik zelf niet eens wat te denken of te zeggen.
Je voelt je soms zo alleen in het rouwproces
Vaak naar het graf gaan om te praten
Mijn moeder heel erg missen
Bijna een burn-out
Een tijdje geleden, zat ik tegen een burn-out aan op mijn werk. Ik kwam bij mijn vader en zijn vriendin vandaan. Thuis ging ik op de bank liggen en ineens begon mijn hartslag veel harder te kloppen. De volgende dag werd ik wakker met nog steeds een verhoogde hartslag en nu ook pijn in de borst. Ik dacht er is iets mis was met mijn hart. Het voelde niet goed. Ik wist niet wat er met mij aan de hand was. Ik ben toen naar de dokter gegaan. Ik heb al eens een hartfilmpje laten maken om dat ik al eerder ben flauwgevallen in het vliegtuig. Toen kreeg ik als reactie van de dokter: ‘Als ik nu vertel dat er niets met je hart aan de hand is. Wat ga je dan doen?’ Ik zei dan: ‘Is er echt niets met mijn hart?’
Psychische hulp zoeken bij rouwen
Dit keer ben ik dus maar naar de praktijkondersteuner geweest. Toen vertelde ik over mijn moeder die een aantal jaren geleden is overleden en dat ik haar nog heel erg mis. Zij hielp mij om deels mijn eigen gedachten te relativeren. Ik kwam er achter gekomen dat ik heel streng voor mijzelf ben geweest. Dat ik van mezelf wel mocht rouwen, maar dat ik mezelf ook allerlei dingen opleg. Ik moet genoeg geld hebben, ik moet carrière maken en tussendoor moet ik ook nog maar wat rouwen. Ik heb er te weinig tijd aan besteed. Ik kwam erachter dat ik nog méér met het verlies bezig mag gaan en dat het belangrijk is om meer rust te nemen. Achteraf gezien had ik meer vrij moeten nemen. Ik had bijvoorbeeld gewoon een huisje moeten boeken in Ameland en lekker daar gaan zitten.
‘Ik had het voor mezelf geaccepteerd dat ik met een zwart randje zal moeten blijven leven.’
In gesprek met de praktijkondersteuner
Ik vertelde aan de praktijkondersteuner: ‘Ik heb voor me zelf geaccepteerd dat het leven is zoals het is. Maar met een zwart randje en dat het nooit meer het zelfde wordt. De eerste vraag die de praktijkondersteuner stelde: ‘Is dat voldoende voor jou zoals het nu is? Ik zei: ‘Nee’. ‘Dan ben je nog niet klaar’: zei de praktijkondersteuner. Zo had ik er nog niet over nagedacht. Vervolgens kreeg ik de vraag: ‘Wat mis je dan aan je moeder?’ De warmte, het praten met haar, iemand die mij op weg kan helpen en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Meedoen met het online programma: Rouwen mag
Daarom heb ik ook besloten om met het online programma: ‘Rouwen mag’ mag van Judith mee te doen. Dit online programma heeft mij heel erg geholpen in het rouwproces van het verlies van mijn moeder. Het programma laat je nadenken over de fases die je meemaakt tijdens het rouwen. Je gaat op een intensieve manier aan de slag met het rouwen, waardoor je uiteindelijk de pijn kunt loslaten. Je wordt bewust dat rouwen mag en dat je je hier niet voor hoeft te schamen. Het verlies van een dierbare zal de rest van je leven verdrietig zijn. Door op een goede manier te rouwen zorg je ervoor dat je verdrietig mag zijn, maar ook met een glimlach het leven weer tegemoet kan gaan.
Hier kun je meer lezen over het online programma.
Error: API requests are being delayed for this account. New posts will not be retrieved.
Log in as an administrator and view the Instagram Feed settings page for more details.
Error: API requests are being delayed for this account. New posts will not be retrieved.
Log in as an administrator and view the Instagram Feed settings page for more details.
Persoonlijk verhaal Willem: Iemand zien sterven
Persoonlijk verhaal Willem: iemand zien sterven Willem zijn moeder was vrij verklaard van de kanker! Na 3 maanden chemo, waarin zijn moeder dood en dood ziek was en 3 maanden bestraling kregen ze de uitslag van de arts. De tumor was weg. In deze blog vertelt Willem...
Lees meer
Persoonlijk verhaal Willem: Vechten tegen kanker
Persoonlijk verhaal Willem: Vechten tegen kanker In deze blog: het verhaal van Willem. In de 1e blog, die je hier kunt lezen, vertelt hij over hoe hij het al aanvoelde dat er iets ergs zou gebeuren. Op zijn werk kreeg hij een appje van zijn moeder en hij wist direct...
Lees meer
Persoonlijk verhaal Willem: Mijn moeder heeft kanker
Persoonlijk verhaal Willem: Mijn moeder heeft kanker Wat gebeurt er met je als je te horen krijgt dat je moeder kanker heeft? Wat vaker naar voren komt en bij Willem ook het geval is dat hij voelde dat er al iets mis was. Hij neemt ons mee in zijn verhaal, hoe zijn...
Lees meer