Persoonlijk verhaal Hedwich: Hoe vind je troost na het overlijden van je vader?

In deze blog vertelt Hedwich hoe ze de troost vond na het overlijden van haar vader Dirk. In haar vorige blog heeft ze de moeilijke periode na het verlies gedeeld. Deze kun je hier lezen. Er zijn gelukkig niet alleen maar van dat soort momenten geweest, in deze blog vertelt ze over de troost die ze in bepaalde dingen vond en de gebeurtenissen die op haar pad kwamen.

Tekens van leven na overlijden vader
 

Toen ik in Warga (in de buurt van Leeuwarden) een keer aan het hardlopen was, voelde ik alsof hij dichtbij mij was, alsof hij toekeek. Dan ging ik ineens heel snel en dan leek het alsof mijn vader zei: ‘Hedwich zet hem op’. Ik heb ook een keer een man gezien, die leek zoveel op hem, ik werd er bang van. Over nabijheid gesproken, toen ik in Warga woonde, moest ik altijd een eind fietsen vanuit mijn werk. ’s Avonds in het donker voelde dat voor mij niet fijn, maar op één of andere manier had ik altijd het gevoel dat hij in de buurt was. Soms kom ik ergens en dan ruikt het naar een bepaalde geur van pepermunt, die ik altijd bij pake en beppe (opa en oma in het Fries) kreeg. Ook dat deed me aan mijn vader denken. Het mooiste verhaal komt nog….

Op mijn vaders sterfbed zei hij wijze woorden

Op zijn sterfbed zijn mijn vader: ‘Hedwich, je moet SPW gaan doen, dat past bij jou.’
Pas toen zei hij dit. Ik heb altijd het idee gehad dat ik mijzelf moest bewijzen, dat MBO niet goed genoeg was. Als ik dat niet had gehoord van mijn vader, had ik waarschijnlijk nog steeds gedacht dat ik mijn HBO moest afmaken. Ook zei hij nog: ‘Je hoeft niet boven anderen uit te steken, dat is helemaal niet belangrijk.’ Dit vertelde hij mij op zijn sterfbed. Het verhaal naar het overlijden toe, lees je hier. Na rouwtherapie en met dit in mijn achterhoofd kon ik 6 jaar na zijn overlijden eindelijk hiervoor gaan.

‘Hedwich, je moet SPW gaan doen, dat past bij jou.’

Eindelijk had ik de keuze gemaakt om SPW te doen

Toen is het allemaal heel snel gegaan, net alsof het zo moest zijn. Er kwam een hele mooie kans voorbij, die ik niet aan mij voorbij mocht laten gaan. Bij Talant zochten ze volwassenen die een bbl traject wilden gaan volgen in de zorg. Dat betekent werken en leren. Ik solliciteerde en ik werd uitgenodigd op sollicitatiegesprek. Aan het einde van dit gesprek, hoorde ik dat ik was aangenomen. Ik was zo blij! Op de weg terug naar huis in de bus hoorde ik ineens het nummer van Lykki Li, I follow rivers). Dit werd gedraaid op de avond dat ik na de uitvaart ging stappen. Dit nummer is mij altijd bij gebleven. Toen wist ik het zeker, het was een teken van leven van mijn vader. Het voelde heel raar, maar ik geloof daar in. Net alsof mijn vader tegen mij wilde zeggen: ‘Het is je gelukt.’ Toen ging ik huilen in de bus, de tranen bleven maar komen. Het voelde ook als een ontlading, dat het zo goed was. Het moest zo zijn. Ook Judith heeft een soortgelijke ervaring gehad, dit lees je in dit verhaal.. (deze blog komt nog)

Trots op de persoonlijkheid van mijn vader

Ik probeer zo veel mogelijk naar de persoonlijkheid van mijn vader te leven. Het was een mooi mens. Hij hield van multicultureel. Volgens hem maakte het niet uit hoe je bent, wat je doet, hoe je er uitziet: donker, wit, blauw. ‘Je bent goed zoals je bent’: zei die altijd.
Ik heb dat ook wel, maar ik zou daar nog meer naar willen leven. Ook was iedereen welkom bij ons thuis. Hij heeft nooit een familie gehad, dus hij creëerde deze warmte binnen ons gezin. Iedereen mocht altijd blijven eten. Mijn moeder heeft dat weer geleerd door hem. Dat wil ik ook meenemen. Hij praatte altijd met iedereen. Ik zie mijn persoonlijkheid in hem, dat geeft ook veel troost. Hij was heel spontaan en nergens bang voor. Hij kende niet veel onzekerheid. Daar heb ik zelf heel soms nog wel last van. Maar ach, zo ben ik nu eenmaal. Daarnaast kon hij goed relativeren. Hij accepteerde de situatie gewoon. ‘Het gaat er niet om wat andere mensen van je denken en oordeel niet zo snel.’ Dat zijn echt wel dingen die hij zei. Wees niet jaloers, wees niet bitter. Je weet niet hoe lang je er nog bent. Dat zijn mooie uitspraken van hem.

Troost in voorwerpen en schrijven

In mijn vaders laatste levensfase heb ik nog een fotocamera van hem gekregen. Het hele verhaal van deze periode, kun je hier lezen. Ook kijk ik veel naar zijn foto’s. De foto waar hij op de boot zit, daar word ik altijd heel rustig van, omdat hij dat zelf ook uitstraalt. Ik heb ook een blog geschreven over het herdenken van mijn vaders verjaardag met een foto waarin hij de boot bestuurt. Deze kun je hier lezen.

Ik luister naar zijn muziek om de emoties toe te laten. Bijvoorbeeld Chet Baker met My Funny Valentine, deze werd gedraaid tijdens de uitvaart. Een ander nummer, Heart of gold van Neil Young, blijft ook fantastisch. Hij hield veel van deze artiesten. Een fijne gedachte om vanuit zijn ziel naar deze muziek te luisteren. Daarnaast schrijf ik ook veel.
Het boek: ‘Je mag me altijd bellen’ van Karin Kuiper heb ik heel veel aan gehad. Een mooi artikel over dit boek, vind je via de website van Trouw. 

Ik geloof dat hij nog wel ergens is. Op een plek tussen de wolken. Dit geeft mij troost. Ik kan het overlijden van mijn vader langzamerhand steeds beter relativeren. Ik voel meer rust. Als ik emotioneel ben, dan ben ik dat gewoon. Huilbuien, luchten zo enorm op.

‘Als je me zoekt, dan ben ik in de wolken.’

Dingen die op mijn pad zijn gekomen

Misschien had ik geen nieuwe studie gedaan. Of was ik nog steeds in strijd met mezelf wat ik wilde qua baan. Dit heb ik daardoor wel meer ontdekt. Als hij er nog was, dan had hij alles wel goed gevonden. Dat hij zo in het leven stond, vond ik heel fijn. Ik heb wel het idee dat ik veel meer van de kleine dingen kan genieten in het leven. Klinkt raar, maar rouwen kan ook mooi zijn. Het is de liefde die ik dan nog voel voor mijn vader. Mijn vader vond het belangrijk dat ik genoot van het leven. Ik ga door met mijn leven. Ik doe het voor hem, maar bovenal ook voor mijzelf. Het leven is te mooi om een leven lang ongelukkig te zijn door het overlijden van mijn vader.